خودروکار از پیچیدگی های طراحی پلتفرم در ایران گزارش می دهد؛
آیا همه خودروسازان ملزم به طراحی پلتفرم هستند؟
تقریبا بیش از نیم قرن از خودروسازی ایران می گذرد و امروز ایران خود را برترین خودروساز منطقه می داند. اما خودروسازی تنها به تیراژ و جایگاه تولید جهانی محدود نمی شود. سوال آنجا است که ایران پس از این مدت طولانی امروز از دیدگاه طراحی و تولید پلتفرم در چه جایگاهی قرار دارد؟ آیا این صنعت دانش و توان کافی برای تولید یک پلتفرم بومی را دارد؟ آیا نیاز است ایران نیز به جرگه تولید کنندگان پلتفرم بپیوندد؟
به گزارش خبرنگار خودروکار، طراحی ساخت و تولید پلتفرم خودرو بدون شک دشوارترین و پیچیده ترین بخش فرایند ارائه یک خودرو جدید به بازار است. این فرایند به اندازه ای پیچیده و هزینه بردار است که شرکت های مطرح خودروساز تلاش می کنند تا حداکثر تنوع مدل ها را تنها از یک پلتفرم واحد به دست آورند. از این رو این پرسش مطرح است که آیا ایران پس از گذشت بیش از نیم قرن خودروسازی توان طراحی و تولید پلتفرم خودرو را دارد؟
تولید هر پلتفرم تا چند صد میلیون دلار هزینه به همراه دارد و هر پلتفرم پیش از جایگزینی با نمونه جدید، حداقل بین 10 تا 15 سال از سوی خودروسازان مختلف و تحت کاربری های متنوع مورد استفاده قرار می گیرد. حال با آگاهی از هزینه های گزاف طراحی و تولید پلتفرم، آیا اصرار بر تولید پلتفرم بومی و داخلی درست است؟
فربد زاوه، کارشناس صنعت خودرو در پاسخ به این پرسش که آیا ایران پس از سال ها توانایی تولید پلتفرم را دارد، به خبرنگار خودروکار می گوید: «اگر بحث توان فنی و اجرا فارغ از مسائل اقتصادی باشد پاسخ مثبت است. در حال حاضر برخی از پلتفرم های سایر خودروسازها در ایران تولید می شود. اما از دیدگاه اقتصادی شاید انجام این کار صحیح نباشد چرا که تیراژ تولید خودرو در ایران به اندازه ای نیست که تولید پلتفرم توجیه اقتصادی به همراه داشته باشد».
او ادامه می دهد: « برای تولید پلتفرم نیاز به تیراژ بالا است و تیراژ بالا نیز به معنای داشتن بازارهای بزرگ صادرات است. از این رو از دیدگاه فنی شدنی و از دیدگاه اقتصادی غیر منطقی است».
زاوه در توضیح به توان صنعت خودروسازی ایران در زمینه طراحی پلتفرم خودرو می افزاید: « طراحی پلتفرم تخصص برخی شرکت هایی است که در این زمینه فعالیت می کنند. شرکت های خودروسازی نیز با پرداخت وجه و ارائه خروجی مورد نیاز به این شرکت ها پلتفرم مورد نیاز خود را دریافت می کنند. ایران نیز می تواند از طریق روشی مشابه پلتفرم مختص به خود را سفارش دهد».
این کارشناس در پاسخ به این که آیا الزامی دارد صنعت خودرو ایران پلتفرم مختص به خود را داشته باشد، اظهار می کند: « به نظر من خیر. فرض کنیم محصولی به طراحی و تولید برسانیم که در چرخه صادرات قرار گیرد. بخش فروش، خدمات پس از فروش و شبکه توضیع قطعه، بازاریابی و مسائل مربوطه آن است که به اندازه ای وسعت دارد که شاید نتوانیم از پس هزینه و مدیریت آن بر آییم».
این کارشناس ادامه می دهد: « شاید بهتر باشد ما نیز همچون ترکیه نقش کارخانه تولیدی شرکت های دیگر را بازی کنیم. به این شکل که در مقابل اصرار بر فروش برندهای خودمان، برای دگر خودروسازان محصول تولید کنیم».
زاوه در نهایت به عنوان یک راه حل ادامه می دهد: « اگر واژه خودروساز شدن سودآوری و ارزش افزوده به همراه نداشته باشد فایده ای ندارد. نمی توان خودروساز بود و ضرر داد. اگر از مفاهیم خارج شویم و در عوض بر سودآوری و اقتصادی بودن تمرکز بیشتری کنیم بسیاری از مشکلات حل خواهد شد».
به گزارش خودروکار، به نظر می رسد صنعت خودرو ایران در ابعاد تولید فعلی و سهم بازارش در بازارهای بین المللی، در کنار هزینه های گزاف طراحی و تولید پلتفرم، نیازی به تملک پلتفرم بومی و انحصاری ندارد و در عوض بهتر است با تمرکز بر نقطه ضعف های خود، جایگاه و حاصل فعلی صنعت خودرو کنونی را بهبود و ارتقا ببخشد.
خبرنگار خودروکار: مصطفی انیسی
انتهای پیام/
روزنامه های اقتصادی
آخرین اخبار
