چارچوبی که اجرایی نشد/ دست قطعه سازان خالی ماند

یک سال و اندی پیش، وقتی که برجام به اجرایی شدن نزدیک می شد و زمزمه های امضای قراردادهای خارجی در صنعت خودرو بلند شد، وزارت صنعت، معدن و تجارت از یک چارچوب برای این قراردادها رونمایی کرد که طبق آن همه محصولات در ابتدای کار 40 درصد ساخت داخل می شدند.

به گزارش خبرنگار خودروکار، قرار بر این بود که محصولات حاصل از مشارکت های خارجی در همان ابتدای کار حداقل با 40 درصد ساخت داخل به تولید برسند. این موضوع مستلزم این بود که قطعه سازان از همان ابتدای قرارداد درگیر کار می شدند یعنی خودروسازان، تامین کننده های ایرانی خود و پتانسیل آنها را به شریک خارجی خود معرفی می کردند. موضوعی که قطعه سازان ایرانی معتقدند به شکل مطلوبی صورت نگرفته است.

یک قطعه ساز در گفت و گو با خودروکار، در این زمینه معتقد است: «قطعه سازان کم و بیش در این قراردادها بازی داده شدند یعنی جلساتی برگزار شد اما وقتی قرار به راه اندازی خط تولید یکی از محصولات بود، قطعه سازان داخلی بی خبر بودند. وقتی خط تولید به صورت سی کی دی آرایش داده می شود اولا مخالف چارچوبی است که وزارت صنعت پیش از این درباره این قراردادها گذاشته بود و دوا تکرار تجربه سال های نخست ورود پژو به ایران است.»

او می افزاید: «رنو اما درباره ال 90 این کار را نکرد و درباره ساندرو هم به دلیل پلتفرم مشترک باز از قطعه سازان ایرانی کمک گرفت که همین موضوع عملکرد رنو را قابل قبول تر می کند. بنابراین به نظر می رسد که اختلاف است در سیاست گذاری دو شرکت از یک کشور در ایران.»

این موضوعی است که رضا رضایی، رییس انجمن قطعه سازان نیز روز گذشته در شبکه خبر آن را تایید کرد و از آن به عنوان گلایه یاد کرد.

اگر به کارنامه مشارکت های خارجی تاکنون نگاه کنیم، آنگونه که انتظار می رفت به قطعه سازان ایرانی نقش جدی داده نشده است گرچه از امضای قرارداد با چند قطعه ساز ایرانی در قرارداد پژو صحبت شده اما هنوز اطلاعات دقیقی درباره نام شرکت ها و قطعات تولیدی آنها به بیرون ارائه نشده است. البته رنویی ها از همان ابتدای کار کمی متفاوت عمل کرده و همزمان با پیش بردن مذاکرات با گزینه های شراکت خود، به قطعه سازان نیز مذاکره داشته و توانایی آنها را سنجیده اند.

در دنیا چند روش برای به کار گیری قطعه سازان متدوال است. مثلا فولکس واگن اگر قرار است در یک کشور دیگر محصول تولید کند قطعه سازان خودش را وادار به تولید در کشور مقصد می کند که این موضوع موجب می شود که نیروی کار از محیط انتخاب شوند که هزینه ها پایین بیاید و از سوی دیگر به دانش فنی نیروی کار بومی می افزاید.

روش دیگر این است که شرکت بزرگ به تامین کننده های اصلی خودشان می گویند که باید شریک بومی از کشور مقصد انتخاب کنند که با این روش تامین کننده های بومی نیز قدرتمند شده و به دانش فنی شان افزوده می شود.

اما متاسفانه در ایران تقریبا در هیچ یک از این حوزه ها قدرتمند عمل نشده در صورتیکه چارچوب ها و برنامه ها بر روی کاغذ بسیار دلنشین بوده اند. گرچه به نظر می رسد آن چه که مانع از حضور پررنگ قطعه سازان ایرانی در قراردادهای خارجی شده، عجله برای تولید محصول بوده است اما به هرحال قطعه سازان ایرانی هنوز آنگونه که انتظار می رفت نقش پررنگی بر عهده نگرفته اند.

انتهای پیام/