روش صحیح گرم‌کردن خودرو پیش از حرکت در هوای سرد

ظرفیت جذب حرارت فلزات، مایع خنک‌کاری و روغن پیشرانه موجب معرفی یک دوره کارکرد گذرا در پیشرانه می‌شود (فلزات ساختمان پیشرانه که تمام مدت شب را در دمای هوای زمستان قرار داشتند، شدیداً از جذب گرمای احتراق استقبال می‌کنند)؛ دوره گرم شدن به عنوان مدت زمان لازم برای رسیدن پیشرانه و اجزای آن از شرایط دمای محیط به دمای پایدار کاری‌شان، تعریف می‌شود. این دوره از کارکرد پیشرانه به لحاظ بازده حرارتی و مکانیکی، مصرف سوخت و همچنین انتشار آلاینده‌ها، بدترین دورهٔ کارکرد پیشرانه است.

می‌دانید که روغن در شرایط سرد، سفت شده و فرآیند روان‌کاری مختل خواهد شد. پس سهم زیادی از توان ناشی از احتراق سوخت پیشرانه، تا قبل از رسیدن به دمای کاری صرف غلبه بر اصطکاک رینگ‌های پیستون و دیواره سیلندر خواهد شد. 

 در شرایط عادی سوخت بلافاصله پس از پاشش، تبخیر شده و به منظور احتراق، با هوای ورودی مخلوط می‌شود. هوای سرد، تبخیر سوخت را به تأخیر می‌اندازد؛ حتی بخشی از بخار سوخت در برخورد با دیواره‌های سرد راهگاه ورودی به مایع تبدیل شده (چگالش) و به دیواره می‌چسبد. این مساله باعث ایجاد انحراف بزرگی در نسبت هوا به سوخت واقعی پیشرانه می‌شود؛ تصور کنید محفظه احتراق به ازای هر 14 واحد هوای ورودی، یک واحد سوخت نیاز داشته باشد. اگر بخشی از سوخت پاشش شده به دلیل چگالش وارد محفظه نشود، احتراق با مخلوط رقیق‌تری صورت گرفته و توان کم‌تری تولید می‌کند. 

واحد پردازش با اطلاعاتی که از حسگر دمای مایع خنک‌کاری دریافت می‌کند، شرایط راه‌اندازی سرد پیشرانه را تشخیص داده و به دلایلی که در بالا توضیح داده شد، 5 تا 10 برابر بیش از مقدار عادی سوخت مورد نیاز برای احتراق را فراهم می‌کند و این رویکرد تا زمان گرم شدن کامل پیشرانه ادامه می‌یابد. البته موارد دیگری مانند ریتارد کردن جرقه به منظور افزایش دمای گازهای خروجی و تسریع فرآیند گرم شدن مبدل کاتالیزوری نیز در دستور کار قرار دارد.

در گذشته‌های نه‌چندان دور، قبل از ورود کامپیوترها به عرصه خودرو، مهندسین برای طراحی سیستم سوخت‌رسانی از کاربراتور استفاده می‌کردند. کاربراتورها عموماً مجهز به امکاناتی برای تشخیص برخی شرایط خاص کاری نظیر هوای سرد محیط، و به دنبال آن اتخاذ تصمیم مناسب با این شرایط نبودند. در نتیجه نیاز به سوخت بیشتر برای راه‌اندازی خودرو در فصل سرد، به صورت خودکار توسط سیستم سوخت‌رسانی احساس نمی‌شد. برای غلبه بر این مشکل، خودروها مجهز به مدار ساسات شدند. راننده با کشیدن اهرم ساسات، مانع ورود هوای زیاد به پیشرانه می‌شد و از این طریق با تبخیر مقدار معینی از سوخت، مخلوط غنی‌تری از سوخت و هوا به محفظه احتراق وارد شده و راه‌اندازی پیشرانه آسان‌تر انجام می‌گرفت. حال اینکه مدار ساسات با جلوگیری از ورود هوای زیاد به پیشرانه باعث افت توان خروجی می‌شد؛ در نتیجه پدران ما مجبور بودند دقایقی را داخل خودروی سردشان خیره به نشانگر دمای آب سپری کنند! با گرم شدن پیشرانه، آن‌ها مدار ساسات را غیرفعال کرده و حالا می‌توانستند با فشردن پدال گاز، توان مورد نیاز برای حرکت خودرو را تأمین کرده و به جاده بزنند.