خودروکار بررسی کرد؛
بازخوانی استراتژی ایران در صنعت خودرو/ سرمایه گذاری هایی با آینده نامعلوم (2)
بررسی استراتژی صنعت خودرو ایران در پسابرجام نشان از تلاش برای بومی سازی قطعات دارد. تاکید بر تحقق این امر نیز خود را در امضای قرارداد با شرکای خارجی نشان می دهد .
به گزارش خبرنگار خودروکار، آن جا که یکی از شروط اصلی وزارت صنعت، معدن و تجارت در این قراردادها انتقال دانش فنی بود اما این که آیا این هدف با انتخاب شرکای خارجی صنعت خودرو محقق شده یا خیر، پرسشی است که در این میان مطرح می شود.
سیامک مقتدری، عضو هیات مدیره انجمن تخصصی صنایع همگن، نیرومحرکه و قطعه سازی در گفت و گو با خبرنگار خودروکار معتقد است که اقدامات اولیه در این زمینه انجام و شرایط برای تحقق این امر فراهم بود اما با ترک شرکای خارجی این هدف محقق نشد.
وی با تاکید بر این که پس از خروج شرکت های خارجی از صنعت خودرو ایران بسیاری از پروژه ها متوقف شد، می گوید:« از آن جا که براساس این پروژه ها تولید خودروهایی به مراتب با فناوری بالاتر و به روزتر از آن چه در داخل کشور به تولید می رسد، برنامه ریزی شده بود، در نتیجه شرکت های قطعه سازی برای عقد قرارداد و تشکیل جوینت ونچر تشویق شدند».
وی می افزاید: « از سوی دیگر قطعه سازان داخلی نیز با هدف در اختیار داشتن بازارهای بهتر و فرصت بیشتر امتیازهایی را با شرکت های خارجی مطرح می کردند تا پشتوانه سرمایه ای داشته باشند براین اساس برخی از آن ها توانستند مذاکرات بیشتری داشته و قراردادها بهتری منعقد کنند که این دو امر باعث شد شرکت های داخلی راغب به انعقاد قرارداد و راه اندازی شرکت های مشترک سرمایه گذاری باشند».
این فعال صنت قطعه با بیان این که اما با خروج شرکت های خارجی از صنعت خودرو ایران، این انگیزه از بین رفت و شرکت های داخلی امید خود را از دست داند، تصریح می کند:« در این شرایط شرکت هایی که در حال مذاکره بوده و حتی جوینت ونچرهایی تشکیل داده بودند به مشکل خوردند زیرا امکان نقل و انتقال مالی نداشتند و تحریم ها دامن آن ها را گرفته بود و از این رو تمایل و انگیزه ای برای فعالیت در ایران نداشتند ».
مقتدری در پاسخ به این که انعقاد قرارداد با شرکای خارجی تا چه اندازه در بروزآوری قطعه سازان موثر بوده است نیز اظهار می کند:« از آن جا که پروژه جدید در حال پیشرفت بود و هنوز به مرحله اجرایی نرسیده بود، در مرحله برنامه ریزی باقی ماند و بر این اساس منجر به سرمایه گذاری به ویژه با رنو در ایران نشد. اما کار در ایکاپ به دلیل انعقاد قرارداد و سرمایه گذاری برخی از قطعه سازان در حال پیشرفت بود که با ترک این شرکا از ایران پروژه وارد فاز اجرایی نشد و در عمل دستاوردی برای قطعه سازان نداشت».
عضو هیات مدیره انجمن تخصصی صنایع همگن، نیرومحرکه و قطعه سازی ادامه می دهد: « در حوزه آموزش، ارتقای سیستم های مدیریتی، سیستم های ارتقای کیفیت و انتقال دانش فنی اقداماتی در دست اجرا بود و سازنده های داخلی ملزم بودند خود را با اقدامات آن ها تطبیق دهند و هرچند در صورت ادامه تاثیراتی بر جای می گذاشت اما در عمل متوقف شد. هرچند این روند در ایکاپ یک گام جلوتر بود و قراردادها منعقد و سرمایه گذاری در زمینه قالب سازی و خرید ماشین آلات و تجهیزات انجام شده بود اما به دلیل توقف فعالیت، هم اکنون قطعه سازان با سرمایه گذاری مواجه هستند که آینده نامعلومی دارد.
انتهای پیام/
سیامک مقتدری، عضو هیات مدیره انجمن تخصصی صنایع همگن، نیرومحرکه و قطعه سازی در گفت و گو با خبرنگار خودروکار معتقد است که اقدامات اولیه در این زمینه انجام و شرایط برای تحقق این امر فراهم بود اما با ترک شرکای خارجی این هدف محقق نشد.
وی با تاکید بر این که پس از خروج شرکت های خارجی از صنعت خودرو ایران بسیاری از پروژه ها متوقف شد، می گوید:« از آن جا که براساس این پروژه ها تولید خودروهایی به مراتب با فناوری بالاتر و به روزتر از آن چه در داخل کشور به تولید می رسد، برنامه ریزی شده بود، در نتیجه شرکت های قطعه سازی برای عقد قرارداد و تشکیل جوینت ونچر تشویق شدند».
وی می افزاید: « از سوی دیگر قطعه سازان داخلی نیز با هدف در اختیار داشتن بازارهای بهتر و فرصت بیشتر امتیازهایی را با شرکت های خارجی مطرح می کردند تا پشتوانه سرمایه ای داشته باشند براین اساس برخی از آن ها توانستند مذاکرات بیشتری داشته و قراردادها بهتری منعقد کنند که این دو امر باعث شد شرکت های داخلی راغب به انعقاد قرارداد و راه اندازی شرکت های مشترک سرمایه گذاری باشند».
این فعال صنت قطعه با بیان این که اما با خروج شرکت های خارجی از صنعت خودرو ایران، این انگیزه از بین رفت و شرکت های داخلی امید خود را از دست داند، تصریح می کند:« در این شرایط شرکت هایی که در حال مذاکره بوده و حتی جوینت ونچرهایی تشکیل داده بودند به مشکل خوردند زیرا امکان نقل و انتقال مالی نداشتند و تحریم ها دامن آن ها را گرفته بود و از این رو تمایل و انگیزه ای برای فعالیت در ایران نداشتند ».
مقتدری در پاسخ به این که انعقاد قرارداد با شرکای خارجی تا چه اندازه در بروزآوری قطعه سازان موثر بوده است نیز اظهار می کند:« از آن جا که پروژه جدید در حال پیشرفت بود و هنوز به مرحله اجرایی نرسیده بود، در مرحله برنامه ریزی باقی ماند و بر این اساس منجر به سرمایه گذاری به ویژه با رنو در ایران نشد. اما کار در ایکاپ به دلیل انعقاد قرارداد و سرمایه گذاری برخی از قطعه سازان در حال پیشرفت بود که با ترک این شرکا از ایران پروژه وارد فاز اجرایی نشد و در عمل دستاوردی برای قطعه سازان نداشت».
عضو هیات مدیره انجمن تخصصی صنایع همگن، نیرومحرکه و قطعه سازی ادامه می دهد: « در حوزه آموزش، ارتقای سیستم های مدیریتی، سیستم های ارتقای کیفیت و انتقال دانش فنی اقداماتی در دست اجرا بود و سازنده های داخلی ملزم بودند خود را با اقدامات آن ها تطبیق دهند و هرچند در صورت ادامه تاثیراتی بر جای می گذاشت اما در عمل متوقف شد. هرچند این روند در ایکاپ یک گام جلوتر بود و قراردادها منعقد و سرمایه گذاری در زمینه قالب سازی و خرید ماشین آلات و تجهیزات انجام شده بود اما به دلیل توقف فعالیت، هم اکنون قطعه سازان با سرمایه گذاری مواجه هستند که آینده نامعلومی دارد.
انتهای پیام/
روزنامه های اقتصادی
آخرین اخبار
