زنگ خطر فرسودگی ماشینآلات در صنعت قطعهسازی/ کیفیت خودرو قربانی تجهیزات کهنه
به گزارش خودروکار - بر اساس استانداردهای صنعتی، ماشینآلات قطعهسازی باید بهطور متوسط هر پنج سال یکبار نوسازی یا جایگزین شوند تا دقت، یکنواختی و کیفیت تولید حفظ شود. با این حال، در شرایط فعلی صنعت قطعهسازی ایران، این چرخه بهطور کامل مختل شده و بسیاری از واحدها با ماشینآلاتی فعالیت میکنند که ۱۰ تا حتی ۲۰ سال از عمر آنها گذشته است.
در همین رابطه، امیر حسین جلالی، نائب رئیس انجمن قطعهسازان استان تهران، با اشاره به ارتباط مستقیم کیفیت و فناوری تولید میگوید: وقتی ماشینآلاتی که باید هر پنج سال نوسازی شوند، بیش از یک دهه فقط تعمیر میشوند، طبیعی است که کیفیت قربانی شود. با دستگاه فرسوده نمیتوان انتظار تولید قطعه دقیق، یکنواخت و قابل رقابت داشت؛ حتی اگر بهترین نیروی انسانی و مواد اولیه را در اختیار داشته باشیم.
در ادامه، علی چنگی، عضو انجمن قطعهسازان استان تهران نیز با هشدار نسبت به آینده تولید قطعه در کشور، به توقف نوسازی تجهیزات از زمان همهگیری کرونا اشاره کرده و میگوید: از زمان کرونا عملاً واردات ماشینآلات متوقف شده و نوسازی انجام نشده است. شاید دو تا سه سال دیگر بتوان با این تجهیزات ادامه داد، اما پس از آن، بدون نوسازی، ادامه تولید غیرممکن خواهد بود.
کیفیت؛ وابسته به تکنولوژی، نه صرفاً نظارت
فعالان این صنعت معتقدند کیفیت قطعه، پیش از آنکه به کنترل کیفی یا استانداردهای کاغذی وابسته باشد، به دقت، سرعت و تکنولوژی ماشینآلات گره خورده است. دستگاههای فرسوده، حتی با بهترین مواد اولیه و نیروی انسانی ماهر، قادر به تولید قطعهای با کیفیت پایدار و قابل رقابت نیستند.
فرسودگی تجهیزات باعث افزایش خطای تولید، کاهش تلرانسهای فنی، افت یکنواختی محصولات و در نهایت افزایش ضایعات میشود؛ مسائلی که مستقیماً کیفیت نهایی خودرو را تحت تأثیر قرار میدهد و هزینههای پنهان زیادی را به زنجیره تولید تحمیل میکند.
تعمیر بهجای نوسازی؛ راهکاری اجباری
در نبود منابع مالی کافی، دسترسی محدود به تسهیلات بانکی، نوسانات شدید ارزی و مشکلات تخصیص ارز، قطعهسازان ناچار شدهاند به جای نوسازی ماشینآلات، به تعمیر و بازسازی مکرر تجهیزات قدیمی روی بیاورند. این در حالی است که تعمیر، صرفاً یک راهحل موقت است و نمیتواند جایگزین فناوری روز شود.
از سوی دیگر، واردات ماشینآلات جدید نیز به دلیل بروکراسی پیچیده، محدودیتهای ارزی و افزایش هزینهها، عملاً از دسترس بخش بزرگی از قطعهسازان خارج شده است. نتیجه این شرایط، تثبیت یک چرخه معیوب است؛ چرخهای که در آن تولید ادامه دارد، اما کیفیت امکان جهش ندارد.
تناقض سیاستگذاری و مطالبه کیفیت
در چنین شرایطی، انتظار ارتقای کیفیت خودرو بدون توجه به نوسازی زیرساختهای تولید، با واقعیتهای صنعتی همخوانی ندارد. قطعهسازان معتقدند کیفیت با دستورالعمل و فشار نظارتی بهتنهایی محقق نمیشود و نیازمند سرمایهگذاری، ثبات اقتصادی و حمایت هدفمند دولت است.
کیفیت از خط تولید شروع میشود
واقعیت آن است که کیفیت خودرو از خط مونتاژ آغاز نمیشود، بلکه از دل دستگاهها و ماشینآلات قطعهسازی شکل میگیرد. تا زمانی که تولید با تجهیزات فرسوده ادامه دارد و نوسازی به یک رؤیای دوردست تبدیل شده، نمیتوان انتظار داشت صنعت خودرو به استانداردهای کیفی مطلوب نزدیک شود. خبر قطعه
