خودروکار بررسی کرد؛
بازخوانی استراتژی ایران در صنعت خودرو/ از تامین تا تولید (1)
در چند ماه اخیر که بحث کمبود قطعات و خودروهای انبار شده در کف کارخانه ها به صورت جدی از سوی فعالان این حوزه مطرح و اعداد و ارقامی حیرت آور را رقم زده، این پرسش مطرح می شود که آیا سیاست تک سورسی برای صنعت خودرو ایران مزیت به شمار می رود یا خیر؟
به گزارش خبرنگار خودروکار، بررسی روند موجود نشان می دهد از آن جا که استانداردهای جهانی صنعت خودرو همواره بر پایه تک سورس بنا نهاده شده، صنعت خودرو ایران با حرکت به این سمت به دلیل فراهم نبودن سایر زیرساخت ها با مشکلات متعددی مواجه شده این در حالیست که سیاست اجرایی در صنعت خودرو ایران همواره بر بومی سازی بنا نهاده شده تا مانع از ایجاد هرگونه انحصار در صنعت خودرو و قطعه شود.
اما وجود 165 هزار خودروی غیرتجاری در کف کارخانه ها سرمایه ای عظیم است که در چند ماه گذشته توان تجاری شدن پیدا نکرده اند و این ابهام را ایجاد کرده که صنعت خودرو ایران باید چه سیاستی را اجرایی کند؟
یک فعال صنعت خودرو و قطعه در گفت و گو با خبرنگار خودروکار با بیان این که تعدد سورس از سوی خودروسازان با هدف جلوگیری از به وجود آمدن مشکل در مواقع خاص بود و حال بخشی از قطعات تک سورس باعث ایجاد مشکل برای تامین شده است، می گوید: « بدون شک تک سورسی، بهترین روش تامین به شمار می رود چرا که وقتی قطعه ای برای ساخت به یک تولیدکننده با تیراژ بالا داده می شود، قیمتی به مراتب رقابتی تر خواهد داشت و سرمایه گذاری نیز توجیه پذیرتر از زمانی است که تعداد زیادی سورس انتخاب می شود اما وقتی این قانون تبعیت نشده هم اکنون بعد از چند سال به این جمع بندی رسیده اند که برخی از قطعات تک سورسی است».
وی با تاکید بر این که وضعیت فعلی کمبود قطعات نشان می دهد که در نقطه ای بر سر تقسیم قطعات به مشکل خورده ایم و تقسیم بندی را به خوبی انجام نداده ایم، می افزاید:« خودروسازان جهانی همواره با روش تک سورسی عمل می کنند چرا که مدیریت این روش راحت تر است، همانگونه که سیاست رنو در ایران نیز به این شکل بود و برای همه قطعات خود در ایران یک سورس با تیراژ قابل قبول داشت و تا زمانی که رنو در ایران حاضر بود، شاهد تعطیلی خط نبودیم ».
او ادامه می دهد:« سورس نیز برنامه خود آگاه بود و خود را موظف به تامین می دانست و حتی اگر این برنامه تغییر می کرد هم، خودروساز این قطعات را از او دریافت می کرد».
این کارشناس صنعت خودرو و قطعه نحوه انتخاب سورس در دو خودروساز بزرگ را تک سورسی اعلام و تصریح می کند:« در ایران خودرو و سایپا نیز شاهد تعدد سورس نبودیم اما زمانی که در بازپرداخت ها، تامین نقدینگی و سرمایه در گردش به مشکل خوردند به جای حل مشکل نسبت به تعیین سورس جدید اقدام کردند و از روش تک سورسی فاصله گرفتند که این امر منجر به سرمایه گذاری موازی شد زیرا این امکان وجود داشت که این سرمایه گذاری به لحاظ مالی و انرژی وارد حوزه دیگری شود اما به دلیل عدم مدیریت صحیح به خوبی انجام نشد».
بررسی روند فعالیت خودروسازان در سال های گذشته نشان می دهد که سیاست صنعت خودرو ایران همواره چند سورسی بودن قطعات بوده و این امر باعث شده تا در چند سال اخیر و به واسطه اعمال محدودیت های ناشی از تحریم ها شاهد تعطیلی و یا توقف خطوط تولید چند کارخانه خودروسازی به صورت همزمان باشیم.
به گزارش خودروکار، هم اکنون بیشترین مشکل خودروسازان بر سر تامین قطعات الکترونیکی است. قطعاتی هایتک که ضرورت سرمایه گذاری بیشتر در این حوزه را بیش از پیش کرده است. این در حالیست که تعدادی از قطعات عمومی که دارای فناوری بالایی هستند و تیراژ بالای تولید را شامل می شوند نیاز به ورود شرکت های دولتی و نیمه دولتی به این حوزه دارند چرا که تولید این قطعات نیاز به سرمایه زیادی دارد و بخش خصوصی به ندرت توان ورود به تولید این قطعات را دارد و به طور قطع این قطعات در صورت عدم توجه به آن در اینده دچار مشکل خواهند شد.
انتهای پیام/
روزنامه های اقتصادی
آخرین اخبار
