به گزارش خبرنگار خودروکار، با جمله تروریستی آمریکا به خودروی فرمانده ارشد نظامی کشورمان و شهادت سردار سلیمانی و بعد از آن ریزش باران موشکی ایران بر اردوگاه نظامی آمریکا در عراق، مدیران و کارکنان چینی حاضر در تهران پاسپورت های خود را از کمدهایشان درآوردند و با اولین پرواز تهران را به مقصد پکن ترک کردند.
جالب ماجرا اینجاست که برخی از چینی های همکار خودروسازان ایرانی قول و قرارهای خود را هم فراموش کردند و به یکباره قصد رفتن کردند.
خبر ناگواری که یکبار دیگر نشان می دهد خودروسازی ایران باید برای یکبار هم که شده روی پای خود بایستد و با خودکفایی و داخلی سازی قطعات اصلی از جمله موتور اینگونه در این بزنگاه ها دست در حنای خودروسازان خارجی باقی نماند.
خودروسازی مغموم ایران سالها پیش از چینی ها شروع به مونتاژ و تولید خودرو کرده بود و حالا با گذر این سالیان متمادی همچنان مانند پرنده ای بال و پر شکسته منتظر رسیدن آذوقه از طرف شرکای نیمه راه خود مانده است، شرکایی که آستانه تحملشان از ۸ سال جنگ و تحریم های سخت چندین ساله حالا به شلیک چند موشک کوتاه برد محدود شده است.
این آمد و رفتن ها قطعا یک پیام آشکار برای خودروسازان ومدیران این صنعت دارد و آن هم لزوم داخلی سازی قطعات و نودکفایی در تولید قوای محرکه خودروهاست، معضلی که در اکثر خودروسازی های ایران به یک چالش اصلی تبدیل شده و هربار با رفتن شرکای خارجی این خطوط تولید آنهاست که تخلیه می شود و با کاهش شدید تیراژ تولید مواجه می شوند.
آنچه مسلم است صنعت خودرو ایران در حال حاضر شاید در سخت ترین شرایط ممکن تاریخ خود به سر می برد، صنعتی که هم از سوی شرکای خارجی و حتی نوپا های چینی تنها گذاشته شده است و هم هنوز نتوانسته روی پا خود بایستد و در عرصه این صنعت مهم حتی مانند کشورهای هم تراز خود منطقی و قدرتمند عمل کند.
حال باید دید در این بزنگاه تاریخی صنعت خودروی ایران کدام مسیر را برای خود انتخاب می کند، ماندن در جاده خاکی و پر سنگلاخ فعلی و یا ترمیم نقاط قوت و ظرفیت ها و در کنار آن آسفالت کردن مسیر خودکفایی، اکنون انتخاب با مدیران و تصمیم گیران اصلی این صنعت است.